YAŞAMIN FARKINA VARAMAMANIN ZAVALLILIĞINA DÜŞMEDEN YAŞAMAYI BİLMEK

Merhaba; her gün olduğu gibi o gün de doktorumun 'her gün beş dakika yürüyüp sonra oturup dinlen' tavsiyesine uyarak gezintiye çıktım.

Kaldığım şehrin ana caddesinde palmiyeler var. Belediyenin yaptığı en iyi işlerden biri bu palmiyelerin etrafına oturma yeri yapması. Oraların akşam saatinde müşterisi çok olur. O müşterilerden biri de benim.

Caddedeki büyük binanın köşesinde sokak çalgıcıları var.

Hiç sokak çalgıcılarını onlara yakın bir yere oturup dinlediniz mi bilmem. Dinlemediyseniz bulunduğunuz şehirde sokak çalgıcılarına yakın bir yere oturun ve dinleyin. Çok keyif alacaksınız.

Ben her zaman olduğu gibi o sokak çalgıcılarına en yakın palmiyenin altındaki banka oturdum.

Zaten o çalgıcıların iki devamlı dinleyicisi var. Biri ben biri de siyah bir köpek.

Bizim belediyenin en yaptığı işlerden biri de köpekleri aşı yaptırıp boyunlarına bir plaka takıp sokağa salması. Sanırım onları aynı zamanda kısırlaştırıyorlar. 

O gün de siyah köpek sokak çalgıcılarının müzik yaptığı saatte telaşla ileriden koşup geldi. Sanırım çalgıcıların müzik yaptığı saati iyi bellemişti.

Onun aralarından koşarak geçtiğini gören kimileri "ay bu ne böyle?" telaşıyla sağa sola çekilip, kimilerinin kendinden korkup "hoşt köpek" diye tepki göstermelerine aldırmadan aralarından geçip geldi. Beni görünce sanki "geç kalmadım değil mi?" der gibi baktı ve hemen önümde sokak çalgıcılarının karşısındaki köşeye yerleşti. 

Önce kendine şaşkınlıkla bakan insanlara "siz hiç köpek görmediniz mi be?" diye tepki gösterir gibi baktı sonra sanırım aklından "bunlar bizi sevmesini bilmeden birbirini nasıl seviyor acaba" diye bir soru geçti galiba. Bana bakıp kısık sesle "hav!" deyişinde bu şaşkınlığın ifadesi var gibiydi.

Sonra çok uzamadı bu şaşkınlığı; her zaman olduğu gibi kafasını ileri uzattığı iki ön ayağının üzerine koyup müziğin verdiği keyifle gözlerini yumup sokak çalgıcılarını dinlemeye başladı.

Oraya takılmaya başladığımdan beri karşılaştığım; daha sonra Çatal çeşme parkında falan o tanışıklıkla doğruca yanıma gelen siyah köpek sanırım sokak çalgıcılarının da öteden beri müdavimiydi. Çünkü o gelip karşılarına yukarıda yazdığım gibi kurulunca çocuklar daha keyifli müzik yapmaya başlamıştı.

Neyse o siyah köpek bir köşede ben bir köşede akşamın serinliğiyle kulağımız şarkıcılarda dalıp gitmiştik. O sıra ileriden köpek havlamaları işitildi.

Siyah köpekle ikimiz de önce o havlamalarla irkildik sonra 'boş verdik'.

Çünkü o köpekler o sıra onlara korkuyla bakanların sandığı gibi birine saldırmıyordu. Muhtemelen 'mıntıkalarına yabancı bir köpek girdi' ona havlıyorlar.

Siyah köpek hiç oralı olmasa da ben yine merakla kafamı uzatıp baktım. Düşündüğüm gibi ileride bir gurup köpek iri bir köpeğe "mıntıkamızı terket" der gibi havlıyordu. O da mesajı almış ki; ilk sokaktan sıvışıp gitti.

Belgesel izleyenler bilir. Orada da vahşi doğada hayvanlar sınırlarını ya işeyerek ya da dışkılarıyla belli eder. O kokuyu alan diğer hayvan o mıntıkanın sahibi olduğunu bilir oralarda pek eyleşmez. Meğer aslan gibi kimseden korkusu olmayan olursa onlar bu mıntıka işini pek sallamaz.

Yani tıpkı ülkelerin sınırları olduğu; sınırlarına tecavüz edene tepki gösterdiği; ama güçlü emperyalist ülkelerin onların sınırlarını sallamayıp istediği zaman çiğnediği; ötekilerin onlara bir şey diyemedikleri gibi.

Ben zaman zaman özellikle belgesel izlerken oradaki yaşamın seyrinde hep insan toplulukları aklıma gelir; vahşi doğadaki yaşamın kurallarıyla insanların yaşamındaki kuralların çok benzeştiğini görürüm.

İkisi arasındaki tek fark; hayvanlarınkine iç güdü, insanlarınkine bilinçli tepki diyorlar.

Zaten insan ezelden genetik olan hayvansal içgüdülerini baskıladığı oranda insanlaşıyor. Yoksa öteki gibi içgüdülerine bağımlı olunca pek hayvandan farkı olmuyor.

'Nereden? Nereye?'

Yaşam da öyle daldan dala renkler içerir gibi birbirinden farklılıklar taşımıyor mu?

İşte ben o gün o bankta siyah köpekle birlikte sokak çalgıcılarını dinlerken ilerden gelen kalabalık köpek havlamasını duyunca aklımdan bunlar geçiyordu.

Siyah köpeğin aklından ne geçti bilmiyorum tabi. Muhtemelen onun içinden kendini hür, kısırlaştırılmamış doğanın ona bahşettiği bütün özelliklere sahip doğada yeşillikler içinde türdeşleriyle birlikte koşup oynarkenki hali geçiyordu.

Öyle veya böyle insanın arada bir akşamın serinliğinde benim yaptığım gibi kalabalıklar içinde kendini kaybettirip 'borç harç, tasa, hastalık, dost bildikleri tarafından unutulmuşluk hisleri, yüreğinin bir yerinde diş ağrısı gibi ımık ımık kendini hissettiren aşk özlemi' gibi her ne varsa kendini üzen yoran "onları" bir süreliğine unutmasını ve yaşadığını fark etmesini öneriyorum.

Çünkü insanı yoran o kadar çok şey var ve yaşadığını fark ettiği o kadar az zamanlar var ki! Bana göre insanın en zavallılaştığı; kendini çaresiz zannettiği zamanlar da o zamanlardır 

Takmayın kafanıza. Hayat öyle de böyle de geçecek zaten. Ve sonunda 'bir varmış bir yokmuş' olacağız nasılsa.

Siz en iyisi siyah köpeğe ve bana takılın; eminim sonunda bize teşekkür edeceksiniz.