HALİM SELİM romanımdan on üçüncü bölüm

Yukarıdaki mühendisle yüz yüze görüşüp fiyatı düşürdüğünü söyleyecekti; ama çay ocağının önünden geçerken duyduklarının verdiği şaşkınlıkla, yine lokantaya dönmüştü.

Kalkıp tekrar mühendisin yanına gitmek istedi. “Onlar yine orada benim dedikodumu yapıyordur” diye vazgeçti. Telefonla son teklifini yapmayı düşündü. Kasadaki kartvizitler arasından o mühendisin kartını buldu; hafif bir tereddütten sonra telefonu eline aldı “ne olursa olsun?” deyip mühendisi aradı. Arabanın fiyatını düşürdüğünü; aslında paraya ihtiyacı olmasa satmayacağını, mecburiyetten satacağını söyledi.

Mühendis çok teşekkür etti. Sonradan çok düşündüğünü; başlayacağı yeni inşaat nedeniyle para lazım olacağından vazgeçtiğini, yoksa fiyatın çok uygun olduğunu söyledi.

Lokantacının çok canı sıkıldı. Bir gün önce mühendis arabayı almaya çok iştahlıydı. “Fiyatı biraz düşür de alayım” demişti. Lokantacı mühendisin neden vazgeçtiğini anlayamamıştı.

Aslında mühendis arabayı çok beğenmiş; lokantacı fiyat düşürmese de alacaktı. Yavuz bey nereden öğrendiyse öğrenmiş mühendise “o arabayı almaktan vazgeç, niye diye de sorma” demişti.

Mühendis arada para lazım olunca Yavuz beyden gecede, gündüzde para ihtiyacını karşılıyordu. Ayrıca mühendisin son aldığı inşaatı da Yavuz bey bulmuştu. Gerçi avantasını da almıştı; ama olsun. Mühendis genç biriydi. Ancak “neyin ne olduğunu” çoktan öğrenmişti.

Lokantacı bunları bilmediği için; bir de pastaneci “bu zamanda araba satmak mesele” dediği için çaresiz “Yavuz beye, arabayı borcuna karşı teklif etmeye” karar verdi.  Üste de biraz para almaya çalışacaktı. Bu kararı verince, gidip Yavuz beyle konuşmaya karar verdi. Lokantadan çıktı, pastaneci dükkanının önündeydi. Ona sadece başıyla selam verip iş hanından içeri girdi.

İçinden “şimdi bir de ona hesap vermeyen” demişti.

Pastaneci onun arkasından “anasının şamını görmüye gidiyor” dedi; ama Yavuz bey “lokantacının karısını elde edecek diye” için için kendini yiyordu.

Bu sırada lokantacı çay ocağının önünden geçti. İçinden “şansımdan kimse yok” deyip geçiyordu ki! Ocakçı gözünün ucuyla onu görüp dışarı çıkmıştı. Arkasından “arabayı mühendise verdin mi?” diye sorunca durdu, döndü “evet ona verdim. Sen mi alacakdın yoksa?” dedi. Ocakçı “yok canım öyle sorduydum. Senin arabaya binmek hiç bize yakışır mı?” diye biraz alayla cevap verip çay ocağına girdi. “Biz sanki senin neriye gittiğini bilmiyoz” dedi.

Pastaneci bir, iki saat önce gelmiş; lokantacıyı kastederek “bizim salak aşcı az sonra Yavuz beyin karşısına çıkıcak” demişti. Lokantacıyı kıskandığı için “bizim salak aşçı ” demişti. Ocakçı anlayacağını anlamış “işallah onun sonu da iki yıl önceki adamın sonuna benzemez deyince” pastaneci birden “yok o kadar değil. Ben işde ona müsaade etmem” diye tepki göstermişti. Ocakçı da “ne o? Lokantacı senin oğlan kardeşin mi? Yoksa karısı akraban mı oluyor?” deyince pastaneci ‘dedikodu yapıcam derken, şimdi işin bokunu çıkarıcam’ diye düşünüp ocakçıya “orası seni alakadar etmez” demiş ve pastaneye dönmüştü…

Ondan ocakçı lokantacının arkasından “biz sanki senin nereye gittiğini bilmiyoz” demişti.

Lokantacı da asansöre binip gideceği kat düğmesini bastıktan sonra “bunların ara sıra böyle haddini bildirmek lazım” derken Yavuz bey’in katına gelmişti. Asansör kapısını açıp dışarı çıktı. İçinden sürekli besmele çekiyordu. Çünkü annesi lokantacıya hep “oğlum işin ters gidince; bi şey kaybedince hemen besmele çek. Görücen bak. Ya işin rast gider; ya da kaybeddiğin şeyi bulursun” derdi.

Bu aklına gelmiş sürekli besmele çekiyordu.

O sırada Yavuz beyin büronun kapısından girdi. Tam bu sırada hala besmele çekiyordu.

Lokantacının besmele çekerek içeri girdiğini gören Halim şaşırmış “hayırdır işallah” diye ayağa kalkmıştı. Lokantacı o sırada yalnızca Yavuz beyi düşündüğü için Halim “hayırdır işallah” deyip dev gibi ayağa kalkınca, çok korkmuş “anneciğim” diye bağırmıştı.

Yavuz bey bu sesi duyup “bir şey mi oldu?” diye dışarı çıkınca lokantacının panik halinde olduğunu; Halim’in de şaşırmış bir şekilde lokantacıya “sus ya” dediğini görüp, durumu anlamıştı.

Gördüğü manzara çok komik olduğu için kahkahayla gülerken lokantacının elinden tutup odaya girdi. Halim, hem lokantacının “anneciğim” diye bağırmasına hem de Yavuz beyin kahkahayla gülmesine bakıp arkalarından “bunlara noluyo böyle ya! Hepsi geçilere gaçırmış” diye söyleniyordu; bu sırada o kadın kapıdan girdi. “Hobbıla budu nerden çıkdı böyle?” dedi.

Çünkü Yavuz beye  “yenge gelirse nedcen?” deyince Yavuz bey “o gelmez. Sen benim dediğimi yap” demişti.

Kadın kapıdan girince Halim’e “dudağını domaltarak” “meraba şekerim” dedi. Halim zaten kadını ansızın karşısında görünce “hobbıla budu nerden çıktı böyle?” deyip şaşırmıştı. Kadın dudağını domaltarak,  “meraba şekerim” deyince ne yapacağını şaşırdı. O şaşkınlıkla yerinden kalkıp biraz masadan dışarı çıktı “valla yengi patron yok. Yani yoğun dediydi” dedi. Kadın Halim’in bu şaşkın haline gülmemek için kendini tuttu.

Bu sırada Halim’in ayakları daha doğrusu tırnakları gözüne ilişti. İçinden “!vaayy! Tırnaklarını kesmiş’ dedi. Sonra çok ‘büyük falan; ama bayaada biçimli ayak parmakları varmış’ dedi. ‘Acaba?’ dedi, içi titredi ‘ayyy! Nasıl acaba?’ derken içi bir hoş olmuştu.

Sonra kendini topladı; Yavuz beyin kapıya bakarak Halim’e “yani sen patronum içerde yok diyorsun öyle mi?” dedi. Halim kadının ayaklarına baktığını görmüş içinden ‘iyi ki dırnamı kesmişin’ derken kadının sorusunu tam anlamamıştı. “Efendim “dedi.

Kadın daha da kırıtarak gözüyle Yavuz beyin kapıyı işaret edip “şimdi patronun içerde değil mi?” dedi. Halim daha şaşırmıştı. “Yok tabi! Yani patron öyle dediydi. Yoğumuş. Yani var da yok” dedi.

Kadın bir kahkaha atıp Yavuz beyin kapıyı açtı; sonra Halim’e “yalancı!” deyip içeri girdi.

 

Halim ne yapacağını bilmiyordu. İçinden “benne yahu garı beygir gibi zabdolmeyo ki” dedi. Ama kadının içeri girerken “yalancı!” deyişine mest olmuştu. ‘O ne ağaz öyle be? Insanın ıssırı-ıssırıversi geliyor’ diye içinden söyleniyordu.

Bu sırada içi bir hoş olmuş; yine yıllar önce tarlabaşında randevu evindeki kadın aklına gelmişti. “Ne garıydı yav?” dedi.

İçeride de patron dostu ansızın içeri girince “engibek” olmuştu. Birden çıkıp Halim’e “bunu ne içeri aldın?”  diye kızmayı düşündü. Kendini tuttu içinden ‘o garibe ne kızıyorsun? Bu karıyla sanki sen başa çıkabiliyormusun?’ diye kendine söylenip kadına “hayatım hani sen beni orada beklicektin?” dedi.

Kadın Yavuz bey’e cevap vermeden “lokantacımız bu bey mi?” dedi.

Kadın bu soruyu sorunca hem Yavuz bey hem de lokantacı şaşkınlıktan küçük dilini yutacaktı.

Yavuz bey hışımla önce kadına sonra lokantacıya baktı. Ama lokantacı da aynı şaşkınlıkla Yavuz beye bakıyordu. Yavuz bey ne yapacağını, ne söyleyeceğini şaşırmıştı. İçinden ‘pes bu kadına… Kimden haber aldı? Ne biliyor da lokantacıyı soruyor?’ diye düşündü. Halim aklına geldi. ‘Acaba o mu söyledi?’ diye aklına geldi ‘yok canım o nerden bilicek?’ dedi ‘acaba Halim hep kapıyı mı dinliyor?’ diye düşündü; ama bir türlü kadının ‘ne bilip de?’ öyle sorduğunu çıkaramıyordu.

Bu sırada kadın da içinden ‘sen beni atlatacağını mı sandın?’ diye geçiriyordu.

 

Yavuz bey kendini topladı “evet lokantacı; bir konu görüşüyorduk. Ben sana sona anlatırım” dedi.

Kadın fettanca gülerek “tamam canım ben öylesine sorduydum. Sen bana sona her şeyi; ama her şeyi anlatırsın değil mi kocacım” deyip ayağa kalktı “sonra görüşürüz canım” deyip çıktı.

Halim’e yine baygın bir bakışla bakıp dudağını domaltarak  “sen de hoşça kal şekerim” deyip gitti.

Kadının hemen arkasından dışarı çıkan Yavuz bey bakıp kalmıştı. Birden kadının arkasından aygın bakan Halim’e hışımla “hoop önüne bak! Sen yengene bi şey mi dedin?” dedi.

Halim’in aklı kadının “aygın, baygın sen de hoşçu kal şekerim” dediğinde kalmıştı. Yavuz beyin sorusunu tam anlamamıştı. Yavuz beye “buyur patron” dedi.

Yavuz bey içinden ‘bizim garı fettanlınla bunu da başdan çıkarcak, bunu uyarmak lazım’ diye düşünüp “sen kendini topla yoksa çarkına sıçarın ha” dedi “sen yengene bi şey dedin mi?” diye tekrar sordu.

Halim, patronun “kendini topla yoksa çarkını sıçarın” dediğini duyunca çok korkmuştu. Patronu “sen yengene bi şey dedin mi?” diye sorunca “yok patron töbosun ben onu bi şe demedim. Sona ben onu içerde patron yok dedim; emme dinnemediydi. Valla öyle patron, doru söylüyon” dedi.

Yavuz bey Halim’i kıskandığı içinden kendinden utanmıştı. İçinden kendine ‘sen de bu karıyı görünce kıbleyi şaşırıyorsun. Amma lokantacıyı nerden biliyor acaba?’ dedi. Sonra “aman! Şimdi bunun sırası değil. Ben önce şunun hesabını gören, o sonraki iş” dedi ve tekrar odasına girdi.

Lokantacı da bu sırada olan bitenden çok şaşırmış, ‘bu kadın beni nerden tanıyor acaba?’ diye söyleniyordu.

Yavuz bey içeri girince toplandı “Yavuz bey valla ben de çok şaşırdım” dedi. Yavuz bey “boş veer!” deyip “biz işimize bakalım” dedi.

Bu sırada dışarıda Halim ‘acaba garının hoşuma giddini patron fark etimiydi ki?’ diye düşünüyordu. Birden ‘salak! Tabi farkına vardı. Sen öyle bi şey görmemiş gibi ağzını ayırıp garıya bakasan elbet farkedmişdir.  Yoğusa, sen kendine topla çarkına sıçarın bak dimezdi” diye kendine kızarak söylendi.

Bütün bu olayların gerisinde hep pastaneci vardı. Çünkü dün o kadın Halim’in yanından çıkıp giderken pastaneci “bi dakka bayan” diye o kadını pastaneye davet edip oturtmuş; bir gelip giden olur da merak eder diye kadın istemeden önüne bir bardak limonata koymuştu.

Kadının “ne oluyoruz?” diye şaşkın bakışları arasında pastaneci hemen konuya girmiş. “Lokantacının sıkışıp, Yavuz beyden para istediğini söylemiş. Yavuz beyin senet bile almadan tam on bin lirayı lokantacıya saydığını;  lokantacının karısının çok güzel olduğunu söylemişti. Sonra “benden duymuş olmayın; amma bana göre Yavuz bey lokantacının karıyı gözüne kesdirdiği için o parayı hemen verdi” demişti. Devamla “ben insaniyet namına bunu size söylüyorum. Yoksa bana ne. Herkesin evi ayrı, yolu ayrı” demişti.

Kadın, pastanecinin insanlığından değil de Yavuz beyden lokantacının karısını kıskandığı için bu haberi verdiğini anlamıştı. Ama içinden ‘orası beni ilgilendirmez. Yalnız anlattığı hikaye bana yabancı değil” demişti. Sonra bildiğiniz gibi oraya baskın atıp Yavuz beye “benden bi şey kaçmaz” diye gözdağı verip ayrılmıştı.

Aşağı inerken aklında yalnız Halim’in ayakları ve biçimli parmakları vardı.

Bu sırada Yavuz bey karşısında çaresiz kıvranan lokantacıya “sen şimdi onu, bunu boş ver. Sen para işini nettin? Halletdin mi?” dedi.

Lokantacının aklı kadındaydı. Acaba niye gelip “o lokantacı bu mu?” demişti. Bu soruda bir şey gizliydi; ama neydi bunu anlamaya çalışıyordu.

Yavuz bey en son “halletdin mi?” diye sorunca kendine geldi. “Efendim?” dedi; sonra Yavuz beyin niye o soruyu sorduğunu tahmin ederek “şey valla henüz halledemedim; amma en kısa zamanda halledicem” dedi.

Yavuz bey onu tam köşeye sıkıştırmanın sırası geldi diye düşünerek “valla onu, bunu bilmem. Ben sana komşu diye senet bile almadan verdim. Sen de arabayı satıp hemen verecen dediydin. Noldu araba satılmadı mı?” dedi.

Lokantacı Yavuz bey arabadan bahsedince içinden ‘tam zamanı arabayı sene vereyim diyeyim’ diye geçirerek “valla Yavuz bey sen de biliyosun. Arabam yeni ve çok güzel… Yalnız millet sıkışık ha deyince satılmıyor” dedi. Yavuz bey “eee ne olcek peki? Sen arabayı satıncaya kadar beklicez mi?” deyince lokantacı “işte ben de tam onu diyordum. Bu arabayı sen alsan. Nasıl olsa altını üstünü girer çıkarız” dedi.

Yavuz bey içinden ‘meraklanma ben giricem; amma çıkarmıyım bilmiyorum’ derken “tamam komşu. Sen öyle dersen mesele kalmaz. Zaten ben her zaman şu bizim lokantacı valla işini biliyor derdim. Hem zaten işini bilmesen dünya ahret kardeşim olsun öyle güzel yengeyi nasıl bulucan?” dedi.

Lokantacının birden başı döndü. Ayakta olsa düşüp bayılacaktı. İçinden ‘pastaneci çok haklıymış. Bu adamın gözü benim karıda’ dedi. Bir an karısını Yavuz beye kaptırmış gibi oldu “Yavuz bey şimdi onu karıştırmayın” dedi.

Yavuz bey Lokantacının bu ani feveranına şaşırmamıştı. İçinden ‘ne oldu? Ne bu telaş cicim? İş olucana varıcak; amma yavaş yavaş’ derken lokantacıya “şimdi ayıp ettin. Dünya ahret kardeşim olsun dedim. Neyse sen şimdi arabayı bana mı veren diyorsun?” dedi.

Lokantacı biraz rahatlamıştı. İçinden ‘adam dünya ahret kardeşim olsun diyor. Ben de amma pipirikliyim. Hep o pastaneci pezevengi her şey onun başının altından çıkıyor’ diye geçirmiş en son ‘onun başının altından çıkıyor’ sesli söylenmişti.

Yavuz bey “ne kimin başın altından çıkıyor?” deyince birden kendine geldi, “hiç canım bi şey aklıma geldiydi de. Neyse sen benim arabaya kaç diyorsun?” dedi.

Yavuz beyin biraz kafası karışmıştı; ama üstünde durmadı “on beş veren” dedi. Lokantacı “çüş” diyecekti kendini zor tuttu. Çünkü o arabayı karısı çok istediği için babadan kalma evi annesinin tüm yalvarmalarına, “bu karı seni mahvedicek” diye uyarılarına rağmen satıp o arabayı tam kırk bine almıştı. Daha alalı bir buçuk yıl anca olmuştu. Kadının bindiğinden ne olacak? araba çok yeniydi.

Mühendis yirmi sekiz vermiş, o en son otuz beş demişti. Sabahleyin de mühendise en son otuza olur demiş; ama nedense “çok alımkarken” birden vaz geçmişti.

Şimdi de Yavuz bey “on beş veren” deyince içinden ‘pastaneci valla haklıymış, adam ayakta onarıcak’ diye söylenmişti.

“Valla dün mühendis yirmi sekiz verdiydi ben de otuz beş dediydim; ama sana mühendisin verdi fiyata bırakayım” dedi.

Yavuz bey içinden ‘gel yavrum gel. Yavuz amcan kucana gel’ diye geçirirken “şimdi olmadı arkadaş. Sana on bini tırak diye sayan mühendis değil herhalde. Şimdi olmadı kırıldım” dedi.

Lokantacı birden paniğe kapılmış ne söyleyeceğini şaşırmıştı.

Yavuz bey devam etti “hem senin borç öyle arabayla, marabayla biticek gibi değilmiş” derken içinden ‘nokta atış diye buna derler’ dedi.

Lokantacı daha şaşırmıştı. İçinden ‘adam her şeyi biliyor. Bununla işim zor’ dedi. “Yavuz bey kimden ne duydun bilmiyorum; ama benim borç iş yapan herkesinki kadardır. Sen de iyi biliyorsun herkes sıkışık” dedi.

Bunu derken “senin faizcilik yaptığını bilmediğimi zannetme” demek istemiş, Yavuz beyde bu sözleri aynen öyle anlamıştı. İçinden ‘sıra sende cicim. Senin de derini yüzücem nasıl olsa’ diye geçiriyordu. “Tabi biliyorum herkes sıkışık; amma iyi ki bana geldin. Yoksa başkası valla donunu bile soymaya kakardı” dedi. Sonra “sen onu bırak bana dostça; Yavuz bey benim şu kadar paraya ihtiyacım var de, gerisini karıştırma. Arabayı elliye de alsam senin işini görmez. Hem eğer mühendis alayım diyorsa yirmi sekize ona ver. Ben en son yirmi veririm. Hem sana başka verecem paralardan öyle faiz falan almıycam. Benimki insanlık, bi de komşuluk hatırı. Hepsi bu. Bakarsın yarın ben sıkışırım sen benim işimi görürsün. Söyle şimdi sana kaç para lazım? Sen onu söyle” dedi.

Yavuz bey bu sözleri söylerken lokantacı ışık görmüş tavşan gibi olmuş; ne yapacağını bilmiyordu. “Sağ ol bana para, mara lazım değil” diye söyleyip gitsin mi? Yoksa orada kalıp lazım olan para miktarını söyleyerek, o parayı mı alsın?

O böyle düşünürken imdadına Yavuz bey yetişti. “Bizim oğlan sen şimdi git; düşün, taşın hesabını kitabını yap öyle gel” deyince lokantacı çok rahatladı. “Sağ olun Yavuz beyim. Ben de öyle düşünüyordum; öyle yapayım” dedi ve izin isteyip gitti.

Dışarıda Halim’le karşı karşıya gelince içinden ‘sanki kapıda ejder bekleyen cadının kalesi gibi bi yer burası’ dedi ve asansöre binip aşağı indi.

Halim “var bunlan arasında bi şey emme ne?” dedi. Bir şeylerden şüphelenmeye başlamıştı; ama ne olduğunu anlayamıyordu. Yerine oturdu “düşünmeye başlıyen mi?” dedi. Sonra “şimdi sırası değil” deyip bir şey düşünmemeye çalışarak cipciddi oturuyordu.

Bu sırada, Yavuz bey lokantacı çıkınca “git bakalım git, nasıl olsa gelip Yavuz amcan kucana oturucaksın yavrum” diye mırıldanıyordu. Aklına az önce gelip giden dostu kadın gelmişti. “Bu gün burada beklemenin alemi yok. Gidip şu kadına bir bakayım. ‘Derdi ne?’ anlayayım” deyip dışarı çıktı. Hemen ayağa kalkan Halim’e baktı. İçinden ‘yok ya! Bu ayıda benimkini baştan çıkarcak göz’ yok deyip Halim’e “ben çıkıyorum; yarın gelirim. Sen de vaktinde kapat” dedi çıkıyordu durdu Halim’e bakarak “sen pabucun ölçüsünü verdin mi?” dedi. Halim esas duruşunu bozmamıştı “verdim patron sağ ol” dedi. Patron “iyi üstüne de bi şeyler al. Buraya böyle hiç yakışmıyorsun” dedi. Halim “tamam patron, ben de öyle edicen” derken Yavuz bey asansöre binmişti.

Aşağıda lokantanın önünden geçerken lokantacıyı görünce, “iyi akşamlar patron” deyip yürüdü. Bu sırada kapıya çıkan pastaneci Yavuz beyi giderken görünce içinden ‘sana o kadını yedirmiycem’ diye söylendi. Lokantacıya baktı. Onun Yavuz beyin arkasından garip garip baktığını görünce önce canı acıdı sonra “ee! Yemiyenin malını yerler; kural bu” diyerek pastaneye girdi.

Bu sırada yukarıda Halim karmakarışık olmuş düşünceleriyle cebelleşiyordu. Cengiz’in söyledikleri sonra Ali’nin söyledikleri aklına geliyor; içinden “bok yiyor hergilile orda aşama gadar laf gaynadıyolar” diyordu. Birden “ya o garıyla benim adımı çıkarılasa” diye düşünüp paniğe kapıldı. Hemen aşağı inip hepsine sıkı sıkı tembih etmeyi düşündü ‘akşam giderken anlıcekleri şekilde söylerin’ dedi. Patronu aklına geldi, ‘lokantacıyla buguda ne gonuşdula acıba? Kapıyı dinlisemmiydi?’ dedi sonra ‘nankör olma. O insan sene oğlu gibi dutuyo. Gideken babuç ölçüsü verip, vermedimi bile sordu. Kendine gel; sene alakadar etmeyen işlere garışma’ dedi sonra ‘emme ya onun bunun ganını emiyorsa. Onun bunun garısına gızına musallad oluyosa’ dedi sonra ‘sen kayassımın onun bunun işine, namusuna’ derken birden ninesinin söyledikleri aklına geldi. Ninesi ona “tosun oğlum sen sen ol, ırz düşmannanla düşüb kakma. Çünküm ırz düşmanı insan, insan değil gan emici vampir gibidir. Sona aklı fikri hep apıcarasındadır. Öyle insandan ne sene, ne de kimsiye hayır gelmez. Sen sen ol güvenip arkana bile dönme. Öylesinin ilan gibi başını ezicen” demişti.

Daha Halim doğmamışken Halim’in babası da beş, altı yaşlarındayken daha ‘ötürüklü’ dedesi sağken asker arkadaşı misafir gelmiş. ‘Ötürüklü’ dedesi o arkadaşını evde yatılı misafir etmiş. Arkadaşına “varayınn ben mallara bakıb gelen” diye hayvanlara yem su vermeye gittiğinde; o asker arkadaşı ninesine ‘dıkılıvermiş’. Ninesi “gidi cavırın dölü! Seni gıran giresi” deyip ocak başında duran “haşeş daşını” bu ırz düşmanının kafasını vurmuş. Asker arkadaşı ‘al kanlar’ içinde kendini dışarı zor atmış; savuşup gitmişti. Ninesi ‘döyüs gine döner gelir’ diye duvardaki tüfeği alıp kapıya doğrultmuş. Bu sırada ötürüklü dedesi eve ‘bi’ gelmiş. Karısı elindeki tüfeği kapıya doğrultmuş bakıp duru. Ötürüklü dedesi “ne oldu Nutuya? Kapıya yunan mı dayandı?” demiş. Bakmış asker arkadaşını da görememiş. “Benim arkıdeş nerde? Ne oldu?” demiş. Nutuya ninesi “elinin körü oldu. Yunan kapıya dayansa iyi… Senin o arkıdeş dedin gırık dölü yilan bene dıkılmıya kakdı, haşeş daşını gafasına yeyince al gan içinde sıvışıp giddi. Bi da eve alcen arkıdeş, erkek olsun, adam osun. Öyle gırıg döllene arkıdeş deyip durma. Şindi sıkıyı sen yecen” demiş. Ötürüklü dedesi “vay ben netmişim de? Yilanı goynumuza almışım” diye diye yanıp karısından af dileye dileye “bi” kalmış.

Ninesi ona bunları anlatmış ve nasihatleri etmişti.

Halim’in bunlar aklına gelince “yilanın başını ezmek sevabdır” dedi. ‘Sevabdır’ derken dişleri kitlenmişti.  ‘Saat kaça geldi?’ diye düşündü. İçinde patronuna karşı bir soğukluk oluşmuştu. Her ne kadar ‘ayıp oğlum nankör olma’ dese de yıllar önce ninecsinin anlattığı o “dıkılma” öyküsü artık aklından hiç çıkmıyordu.

 

Her ırz düşmanı onun için “başı ezilcek veya başı koparılcek” yılandı.

Bu düşünceden kendini kurtarmak; patronu için iyi şeyler düşünmek için çabalarken akşam olmuştu. “Yarın ola hayrola” dedi. Çünkü ninesi de, içinden çıkamadığı bir konu olunca hep “yarın ola hayrola” diyerek, düşünmek için zaman kazanırdı.

Halim ninesiyle büyümüş; her şeyi ondan öğrenmiş olduğu için her olaya ninesinin gözünden bakıyordu.

Akşam olunca kalktı patronun odaya baktı. İçinden odayı düzeltmek gelmedi. “Şindi odasından başlecen” dedi. Kapıyı kilitleyip asansörle aşağı indi. Çay ocağına girdi. Ocakta ocakçı, garsonlar Ali ve Cengiz vardı. Ocakçıya “az müsade bizim oğlan” dedi Cengiz ve Ali’nin şaşkın bakışları arasında ikisine de “siz az şöyle gelin” deyip onları dışarı çıkardı. “Bene bakın eyer birinden Halim o garıyla eli birmiş deyi bişey duyen ikinizin de gafasını şöyle dutar goparırın. Söylemedi demen, şindi sittirin girin içeri” dedi sonra çay ocağına kafasını uzatıp, “sağol bizimoğlan” ded iş hanının kapıdan çıkıp gitti. 

“İkinizin de gafasını şöyle goparın” derken ikisinin kafasını da koca elleriyle tutunca her ikisinin de akılları başından gitmişti ve Halim gittiği halde kendilerine gelememişlerdi.

Ocakçı da Halim en son, ocağa başını uzatıp “sağol bizim oğlan” deyince bakıp kalmıştı.

Cengiz ve Ali süklüm püklüm kapıdan içeri girince “ulan ben size ne diyem? Beni gırın ayısıyla muhatap ettiniz. Bi daha o buraya bi gelsin, ondan önce ben çarkınıza sışçen” diyerek kızdı. Her ikisi de “valla biz bişey etmedik” diyerek sızlanıyordu.

Halim bu sırada ayakkabıcının önüne varmıştı. Hafif bir tereddütle içeri başını uzatıp “goley gelsin usdam” dedi.

Bu sırada ayakkabıcının yanında iki, üç dükkan komşusu Halim’in ayakkabı kalıplarına şaşkınlıkla bakıyordu.

Öğleye doğru dükkan komşularından biri tesadüfen ayakkabıcının dükkana girdiğinde ayakkabıcı elli numara kalıbın üzerinde kalın karton yapıştırıp Halim’in ayak ölçüsüne uygun kalıp yapmaya çalışıyordu.

Komşu merakla “hayırdır komşu! Yeni vitrin süsü ayakkabısı mı dikeceksin?” deyince ayakkabıcı “yok! Bu sefer birine spor ayakkabı dikicem, onun kalıbını hazırlıyorum” demişti. Komşusu “yok canım” deyince de “akşam geçerken muhakkak uğrar sen de görürsün” demişti. İşte o komşu diğer komşulara bunu anlatınca diğer dükkan komşuları ile birlikte merakla bu ayakkabının sahibini ayakkabıcının yanında bekliyordu.

Bir kaçı sıkılıp “o adam gelince geliriz” deyip dükkanlarına gitmişti. Bu sırada Halim gelip ayakkabıcıya “goley gelsin usdam” deyince içerdekiler ve sıkılıp dükkanlarına dönenler gelmiş hayretle Halim’e bakıyordu.

Hemen hepsi her gün Halim oradan geçerken onu görüyordu; ama eline ve kafasına hayretle bakmaktan daha sıra ayaklarına bakmaya gelmemişti veya gördükleri halde o kadar büyük olduğunu fark etmemişlerdi. Ayakkabıcıda o kalıbı görüp arkasından Halim’i görünce, hepsi içinden “bunun ayakları bu kadar büyükmüymüş?” diye hayret ediyordu.

Halim onların niye orada olduğunu bilmediğinden “usda senin bazar galıba. Ben sonra uğreyen” deyip yoluna devam etti. Ustanın tamam diye başını salladığını bile fark etmemişti.

Orada dükkanda ve dışarıda olanlar Halim’in bu sözlerinden pek bir şey anlamamış arkasından hala hayretle ayaklarına bakıyorlardı. Ayakkabıcı “beyler gösteri bitti. Herkes ücretini ödeyip gitsin” deyince hepsi gülüşerek dükkanlarına dağıldı.

O gece hepsi evlerinde karılarının, çocuklarının veya evde olan diğer her kim varsa ‘kaynana, kayın valide baldız-bacanak her kimse’ onların “yok canım” diyerek şaşkın bakışları arasında Halim’i ve ayaklarını konuşmuştu.

Tabi Halim bunları bilmeyecekti.

DEVAM EDECEK